Teksten leren doet iedereen op zijn eigen manier. Ik ben er een voorstander van om mij te laten overhoren door een
gezinslid. Gemakkelijk en voor mij de ideale manier om snel mijn teksten te onthouden. Meestal is Kim de klos,
mijn inmiddels tienjarige dochter. Al een paar jaar helpt zij bij mij met mijn teksten en meestal kent zij ze sneller uit haar hoofd dan ik. De teksten van mijn medespelers trouwens ook. Lopen we op straat, begint ze zomaar tekst op te dreunen en verwacht van mij dat ik dat dan ook doe. Ik wil me natuurlijk niet laten kennen, maar ze weet precies wanneer ik het fout doe. Manlief overhoort mij ook regelmatig, meestal met één oog op de televisie gericht waardoor hij niet al te goed oplet. Ik hoor dat ik iets fout zeg, maar hij verbetert me niet. Dus is het eigenlijk zijn fout als ik tijdens de repetities fouten
maak.
Vandaag riep Sam, mijn zevenjarige dochter, dat ze me wel wilde helpen. Ze kan tenslotte al goed lezen. Dus overhandigde ik haar mijn boekje en instrueerde haar dat zij Lammy's tekst moest lezen en daarna moest controleren of ik Sita's tekst goed opdreunde. Ze knikte ernstig. Dit was een taak op haar lijf geschreven. Ik begon. "Ach ja, daar moet ik eerst over nadenken"
"Nee mam, dat is niet goed."
Verbaasd keek ik haar aan. Ik wist toch zeker dat ik dat moest zeggen.
"Het is: Nou ja, daar moet ik eerst overnadenken."
Ik zuchtte. Goed. Ik moest haar uitleggen dat een enkel woordje fout niet zo erg is.
Een zin later maakte ik weer een grandioze fout. "Mam er staat: zucht, komisch wanhopig."
"Dat staat tussen haakjes schat. Dat hoef ik niet te zeggen, dat moet ik doen."
"Maar je deed het ook niet." Ik maakte haar niets wijs.
Daarna zuchtte ik nog eens diep. "Goed zo mam."
Onverbeterlijk. Na een half uur hadden we drie bladzijden geoefend. Dit schoot ook niet echt op.
Dus sorry regisseur, volgende week oefen ik weer met Kim en ik beloof dat het dan wel heel goed ken.
Astrid alias Sita.
gezinslid. Gemakkelijk en voor mij de ideale manier om snel mijn teksten te onthouden. Meestal is Kim de klos,
mijn inmiddels tienjarige dochter. Al een paar jaar helpt zij bij mij met mijn teksten en meestal kent zij ze sneller uit haar hoofd dan ik. De teksten van mijn medespelers trouwens ook. Lopen we op straat, begint ze zomaar tekst op te dreunen en verwacht van mij dat ik dat dan ook doe. Ik wil me natuurlijk niet laten kennen, maar ze weet precies wanneer ik het fout doe. Manlief overhoort mij ook regelmatig, meestal met één oog op de televisie gericht waardoor hij niet al te goed oplet. Ik hoor dat ik iets fout zeg, maar hij verbetert me niet. Dus is het eigenlijk zijn fout als ik tijdens de repetities fouten
maak.
Vandaag riep Sam, mijn zevenjarige dochter, dat ze me wel wilde helpen. Ze kan tenslotte al goed lezen. Dus overhandigde ik haar mijn boekje en instrueerde haar dat zij Lammy's tekst moest lezen en daarna moest controleren of ik Sita's tekst goed opdreunde. Ze knikte ernstig. Dit was een taak op haar lijf geschreven. Ik begon. "Ach ja, daar moet ik eerst over nadenken"
"Nee mam, dat is niet goed."
Verbaasd keek ik haar aan. Ik wist toch zeker dat ik dat moest zeggen.
"Het is: Nou ja, daar moet ik eerst overnadenken."
Ik zuchtte. Goed. Ik moest haar uitleggen dat een enkel woordje fout niet zo erg is.
Een zin later maakte ik weer een grandioze fout. "Mam er staat: zucht, komisch wanhopig."
"Dat staat tussen haakjes schat. Dat hoef ik niet te zeggen, dat moet ik doen."
"Maar je deed het ook niet." Ik maakte haar niets wijs.
Daarna zuchtte ik nog eens diep. "Goed zo mam."
Onverbeterlijk. Na een half uur hadden we drie bladzijden geoefend. Dit schoot ook niet echt op.
Dus sorry regisseur, volgende week oefen ik weer met Kim en ik beloof dat het dan wel heel goed ken.
Astrid alias Sita.